|
Баляда Ігната Дамейкі
|
|
31.07.1802 – 23.01.1889
|
У цябе ёсьць свой Храм – Беларусь, да якой
Ты ідзеш праз паўстаньне, вандроўкі, чужыну
І сьвятлееш, мацьнееш самотнай душой,
У якой, нібы сонца ў нябёсах, Айчына,
Што была і тваёй застанецца, як крыж
На магілах у продкаў, што зь верай жылі,
Што на сьвеце няма і ня знойдзеш зямлі
Прыгажэй і мілей, чым свая, хоць маўчыш
Аб любові сваёй, бо ня варта крычаць,
Бо Айчына ад крыку краінай ня стане,
У якой «жураўлі на Палесьсе ляцяць»,
У якой ружа-кветка цьвіце і ня вяне.
І прад сьмерцю, вядомы, прыедзеш дамоў
І, нібыта наіўны хлапчук, ты заплачаш,
Калі родныя песьні пачуеш і ўбачыш,
Як плывуць на Купальле вянкі з васількоў
Па рацэ, да якой ты зь дзяўчатамі сам
Неаднойчы хадзіў... І прыедзеш у Крошын,
І пасадзіш дубкі, каб расьлі і каб нам
Уздымалі нябёсы над краем прыгожым,
У якім пра цябе будзе помніць трава,
Што расьце на магілах, на белых капліцах,
Будзе помніць вада, што бруіцца ў крыніцах,
Будзе помніць касьцёл, будзе помніць царква.
І ў далёкае Чылі ты вернесься зноў,
Але ты назаўжды застанесься душою
Ля бацькоўскіх магіл, ля азёр, ля дубоў,
Што асьветлены першай тваёю сьлязою...
23.II.2009.
|
|
