|
Баляда Адольфа Янушкевіча
|
|
9.06.1803 – 6.06.1857
|
Заручальны пярсьцёнак вяртаеш нявесьце,
Каб цябе не чакала з далёкіх зямель,
Дзе, нібыта па моры, па стэпе, па сьвеце
І твая плыве юрта, нібы карабель,
На які ты сасланы за ўдзел у паўстаньні,
Хоць ты мог адкупіцца, мог цар дараваць...
На калені ж ня стаў, прад чужынцам ня станеш.
Прад матуляй стаяў і зноў будзеш стаяць,
Як у Дзягільна любае вернесься хворы.
А пакуль што з казахамі сьветла жывеш,
І, як з роўнымі роўны, ты зь імі гаворыш,
І лісты ў родны край усё шлеш і ўсё шлеш,
І натуеш самотныя вершы, як сьлёзы,
Што зрабіліся вершамі ў сэрцы тваім,
Дзе хвалюецца Нёман, шапочуць бярозы
І плыве ад садовае квецені дым
І зьнікае, але ён ня зьнікне ніколі,
Як ня зьнікне ніколі зямля, безь якой
Не патрэбна табе ні багацьце, ні воля,
Бо Айчына – і воля, і наш супакой.
1.II.2009.
|
|
