Баляда Аляксандра Рыпінскага
|
каля 1811 – 1900(?)
|
Праз трыццаць год вяртаесься дахаты, Рамантык, інсургент, мастак, паэт, І прад табою край твой – не пракляты, А любы, нібы з васількоў букет, Што ты паклаў на сьцежку інсургентаў, Зь якімі волю для людзей шукаў. Крывёй за волю плацяць – добра ведаў І ты сваёй крыві не шкадаваў. І хоць было разгромлена паўстаньне, Ты не адрокся ад былых дарог, Бо Беларусь – ня кветка, што век вяне, А Храм любові, дзе жыве Пан Бог, Дзе ўсё сваё: і песьні, і легэнды, І мова, безь якой загінем мы, Як безь людской спагады інсургенты Сярод завейнай лютае зімы. І будзеш сьніць Парыж і Лёндан шэры, Дзе ты нябедна мог спакойна жыць І не палохацца ад стуку ў дзьверы, Бо за дзьвярамі, як ваўкі, віжы. Напішаш ты пра родны край баляды, Дзе пра любоў сваю не прамаўчыш. Праз трыццаць год вяртаесься дахаты, Нібыта ўчора зьехаўшы ў Парыж...
10.II.2009.
|
|