|
Баляда Арцёма Вярыгі-Дарэўскага
|
|
4.11.1816 – 1884
|
«Зь Беларушчынай не разьвітаўся.
Гэта мой ідэал», – ты пісаў
І праз ночы душою вяртаўся
У той край, дзе раса, як сьляза,
У якой патанае былое
І ўсплывае на сьнезе крывёй
Тых паўстанцаў, што шчасьце зямное
Не ўяўлялі бяз волі і ёй
Аддавалі сябе, як даніну
За адвечную веру, што ў нас
Будзе лепшая ў сьвеце краіна,
Хоць далёка краіны той час.
І той час сам ня прыйдзе ніколі.
Да яго трэба йсьці празь вятры,
Праз завеі, праз чорнае поле
І за тры залатыя гары.
І начамі халоднымі ў скрусе
Ты пісаў пра зажураны сьвет,
І цябе, Вайдэлот Беларусі,
Называлі гаротнікі ўсе.
І калі ў цябе Бог запытаўся:
«Разьвітаўся з жыцьцём?»,
сказаў ты:
«Зь Беларушчынай не разбратаўся.
Гэта мой ідэал назаўжды!»
31.VII.2008.
|
|
