|
Баляда Адама Кіркора
|
|
21.01.1818 – 23.11.1886
|
Па ціхіх вулках Вільні да цябе ізноў
Прыйшлі сябры агучыць музыку і вершы.
А ў музыцы і ў вершах, як агонь, любоў
Да Беларусі, для якой штодня жывеш ты,
Як і сябры твае, паэты і музыкі,
Якім Радзіма – як матуліна цяпло.
І кожны, хто Радзіму любіць, – той вялікі,
Як вежаў замкавых спакойнае сьвятло,
Што, ў душы зацякаючы людзей тутэйшых,
Нібы малітва ў Храме велічным, жыве,
І будзе жыць, і прыбліжаць наш час сьвятлейшы,
Які яшчэ як росы ў маладой траве
На курганах, дзе сьпяць гэроі славы нашай
І будуць спаць, бо ёсьць каму край бараніць
І ёсьць той, хто пра іх легэнды нам раскажа,
Каб мы змаглі Радзіму, як яны, любіць...
І вершам з музыкай да раніцы гучаць,
І марам не губляцца ў цыгарэтным дыме,
Пакуль сябры з табою за сталом сядзяць
І сьветла думаюць аб долі і Радзіме.
12.V.2009.
|
|
