|
Баляда Аляксандра Незабытоўскага
|
|
2.10.1819 – 21.03.1849
|
Мары пра каханьне, славу і свабоду
Для цябе, як лекі, хвораму ў турме.
І ты верыш: сьвечку нехта ў Храме ўпотай
За цябе паставіць, вецер не задзьме,
Як ня зьнішчыць мары, мары аб свабодзе,
У людзей, што вечна нібы на крыжы.
Сонца ў хмарах, як твой край у сьнезе й лёдзе.
Да вясны далёка, і ня ўсім дажыць.
Ты адзін у камэры, з табой адзіным
Гаварыць тут нельга, бо крамольнік ты.
Страшная крамола – любіш ты Айчыну,
Хочаш, каб Айчыну, як і крыж сьвяты,
Не трымалі ў брудзе, а ў душы – бы ў Храме,
У якім і сьлёзы, у якім і сьпеў.
І ня трэба нам чужынцаў, бо мы самі
Разьбяромся дома, дзе ў нас дом, дзе хлеў...
Мары пра каханьне, славу і свабоду,
І душа твая ўжо – болей не ў турме.
Плача сьвечка. Нехта сьмела, а ня ўпотай
За цябе паставіў. Вецер не задзьме...
24.V.2009.
|
|
