Баляда Ўладзіслава Сыракомлі
|
29.09.1823 – 15.09.1862
|
Там, дзе кветкі цьвілі, вырас – пырнік, Сёньня пырнік, а заўтра – крыжы. І тутэйшай зямлі сумны лірнік Думу думае – як тут жыць? – І сьлязу, нібы верш, не хавае, Ну а верш, як на вейцы сьляза, Новы дзень, новы шлях асьвятляе, На якім касінераў каса Заблішчыць, акрывавіцца й пылам Занясецца, але – не навек. Хоць забудуцца ў травах магілы, Ды ня зьменее сьлёз на траве. Ён ідзе, а паны, як сабакі: «Што ён ходзіць да гэтых сялян?!» І ўначы ў хатах сьвечкі, як макі, Прарастаюць сьвятлом праз туман, І праз ноч, і празь век да ваколіц, Па якіх нам з табою хадзіць, І ўсё думаць аб шчасьці і долі, І свой край, нібы волю, любіць...
4.II.2005.
|
|