|
Баляда Ўладзіслава Сыракомлі
|
|
29.09.1823 – 15.09.1862
|
Там, дзе кветкі цьвілі, вырас – пырнік,
Сёньня пырнік, а заўтра – крыжы.
І тутэйшай зямлі сумны лірнік
Думу думае – як тут жыць? –
І сьлязу, нібы верш, не хавае,
Ну а верш, як на вейцы сьляза,
Новы дзень, новы шлях асьвятляе,
На якім касінераў каса
Заблішчыць, акрывавіцца й пылам
Занясецца, але – не навек.
Хоць забудуцца ў травах магілы,
Ды ня зьменее сьлёз на траве.
Ён ідзе, а паны, як сабакі:
«Што ён ходзіць да гэтых сялян?!»
І ўначы ў хатах сьвечкі, як макі,
Прарастаюць сьвятлом праз туман,
І праз ноч, і празь век да ваколіц,
Па якіх нам з табою хадзіць,
І ўсё думаць аб шчасьці і долі,
І свой край, нібы волю, любіць...
4.II.2005.
|
|
