|
Баляда Аляксандра Ельскага
|
|
16.06.1834 – 10.09.1916
|
У сьнягах задрамала сьвітаньне,
І паўдня пачынаецца дзень.
Для кагосьці за волю паўстаньне –
Гэта кроў, для кагосьці – прамень,
Што асьвечвае новыя далі,
За якімі жыве Беларусь.
Ля іконы ты сьвечку запаліш,
На стале ты расьсьцелеш абрус
Для гасьцей, што ня прыйдуць зімою,
Бо дарогі паліты крывёю
І ў фальварку замецены сьцежкі,
Што нікуды ня выйсьці табе.
А ў суседа дымяць галавешкі,
Воран вочы суседу дзяўбе.
І ты дома, нібыта ў няволі,
Малады, адзінокі, сядзіш.
Як ваўку, табе хочацца ў поле
Хоць і сьніцца начамі Парыж.
Ды вясна хутка будзе ў Замосьці,
І тут жыць, і тварыць будзеш ты.
І ў музэй твой з Эўропы ўсёй госьці
Будуць ехаць, бы ў Храм залаты.
А пакуль што з-пад сьнегу сьвітаньне
Прарастае, як кроў празь бінты.
І душу тваю паліць паўстаньне,
І душу тваю студзяць вятры.
24.VIII.2009.
|
|
