|
Баляда Камілы Марцінкевіч
|
|
каля 1837 – пасьля 1890
|
Ты ў высылцы за кінутыя кветкі
Паўстанцу на яго апошні шлях
Глядзіш на сьвет з усьмешкай вельмі рэдка,
Часьцей за ўсё – празь сьлёзы на вачах,
Бо тут забыцца пра Шапэна, Ліста,
Пра Менск і Вільню, пра сваіх сяброў –
Нібыта ўсё, што ёсьць, спаліць дачыста,
Каб праз хвіліну аднаўляць ізноў...
І помніш Вільню ты і Менск, вядома,
І мовы беларускай прыгажосьць.
Праз дваццаць год ты вернесься дадому,
Ня вернецца ніколі маладосьць.
Ды не шкадуеш, што букет праз краты
Для інсургента кінуць ты змагла, –
Ня хлопца прад табой вялі салдаты –
Айчына нескароная ішла.
7.XI.2008.
|
|
