|
Баляда Франьцішка Багушэвіча
|
|
21.03.1840 – 28.04.1900
|
380
Яснавяльможнай пані, напэўна, вядома,
што яе высакароднаму сыну я абавязаны
ўсёй сваёй будучыняй; мабыць, і да сяньняшняга
дня я абіваў бы без усякай карысьці віленскі брук,
калі б не ягоная шляхетная дапамога...
#Зь ліста Ф. Багушэвіча да А. Карловіч
ад 26 жніўня 1865 г., Нежын
Лукішкі. Пляц. Натоўп маўчыць, чакае.
Пятля чарнее, як зьмяя, якая
З усходу прыпаўзла да нашай волі,
Каб мы ня зналі лепшай сьветлай долі.
І ты ў натоўпе, быццам сэрца ў целе
Паўстанца, што яшчэ жывы, але
Надзею на змаганьне ўжо ледзь цепле.
Жыцьцё, як сьнег на веснавым сьвятле,
Зьнікае і сьлязой цячэ па твары,
І ўжо Кастусь, нібы ў звана язык,
Вісіць пад небам, дзе дымяцца хмары,
І ты ў натоўпе, як у горле крык,
Стаіш, ня знаючы, як жыць у Вільні
Цяпер, калі натоўп маўчыць, чакае,
Калі пятля нібы зьмяя жывая
І Вільня ўся нібыта склеп магільны,
Зь якога хочацца ўцячы, каб жыць,
Каб потым скрыпка з дудкай на крыжы
Заплакалі аб лепшай, сьветлай, долі...
Нічога ўжо ня зьменіцца ніколі,
І ты па бруку віленскім брыдзеш,
Нібыта крыж у Беларусь нясеш...
28.III.2005.
|
|
