|
Баляда Альгерда Абуховіча
|
|
6.08.1840 – 22.08.1898
|
Усё аддаў людзям і толькі кнігі
З сабой забраў, каб на кватэры жыць
У Слуцку, да пары да часу ціхім,
І памяці вугольле варушыць,
І апякацца дымнымі вятрамі
Шляхоў паўстанскіх, па якіх і ты
Прайшоў, губляючы сяброў, зь сябрамі,
Каб потым у Сібіры маладым
Сівець, не праклінаючы нікога
І не шкадуючы багацьцяў тых,
Што ад бацькоў, бо тое, што ад Бога,
Жыве ў табе з крывёй дзядоў тваіх,
Якіх у Княстве і Эўропе зналі.
І пішаш ты пра родную зямлю,
Дзе парассыпаны, нібы каралі,
Азёры, ля якіх тваё «люблю»
Пад сонцам не разьветрана вятрамі
І ў травах не губляецца сівых.
І вучыш ты дзяцей, каб заўтра самі
Яны маглі адрозьніць ад чужых
Сваіх людзей, якім патрэбна воля
І кнігі, у якіх наш край жыве,
І вырванай старонкаю ніколі
Яму ня быць, ня зьнікнуць у жарсьцьве...
30.VII.2008.
|
|
