Пералескі. Бярозы вісяць над старыцамі.
Над ярамі, над парнай ракою імгла.
Чырвань вечара на самотных званіцах,
На каменьнях бялеючых мякка лягла.
Спачывае зямля пад гусьцеючым ценем,
Мірна нюхае горкі пах травяны,
Як аратай, што зьвесіў рукі з каленяў
І бяздумна сядзіць ў канцы баразны.
1960
|
|
