|
Баляда Эдварда Вайніловіча
|
|
13.10.1847 – 16.06.1928
|
Не прышэлец з Усходу ні з Захаду ён,
А з тутэйшага люду, які гонар мае,
Над якім неба сьветлага велічны звон
Звонам вечным для сьветлай нас долі яднае.
Звон праз душы людскія з малітвай плыве,
На касьцёле крыжуецца і на царкве,
Каб мы помнілі вечна – на нашай зямлі
І багатыя людзі як людзі жылі,
І жыў ён, і любіў белы сьвет, і бярог
У сабе, як агонь, да Айчыны любоў
І вяртаўся дадому з край сьвету, і Бог
У душы яго жыў, як жыве ў сэрцы кроў.
І пакінуў ён нам божы сьвет і сьвятло,
І што будзе,
што ёсьць,
што празь вечнасьць прайшло,
Дзе Чырвоны касьцёл, як агонь, што застыў,
Каб прайшлі празь яго ўсе, хто хоча прайсьці
І ачысьціць душу, каб сказаць: «Я пражыў
Так, як трэба было жыць мне ў гэтым жыцьці...»
І заплакаць, і ўспомніць, што ты не адзін
І адзін, бо ня ўсё, што хацеў, ты зьбярог,
І ня толькі Айчыны ты сын, божы сын,
І ня толькі цябе, а і ўсіх любіць Бог...
9.XI.2006.
|
|
