|
Баляда Яўхіма Карскага
|
|
1.01.1860 – 29.04.1931
|
У словах беларускіх Беларусь жыве,
Як у жывой крыві – спрадвечны шлях людскі.
Па ім жыцьцё, як сонца праз сусьвет, плыве,
Сабой хвіліны шчасьця, горычы вякі
Нітуючы ў адзіны шлях, дзе нават Бог
Ня здольны анічога ўжо зьмяніць, бо шлях –
Мінулае і тое, што ты не зьбярог,
Ніхто ня верне са сьлязамі на вачах
Ад радасьці, што ён жыцьцё вяртае нам...
І не самотны ты, тут Беларусь з табой
У кожным беларускім слове, што, як Храм,
Напоўнена сьвятлом, малітваю сьвятой
За Беларусь, за беларусаў, для якіх
Ты хочаш вольнага жыцьця, бо мы – народ,
Бо беларусы мы, і нас мільёны ўсіх,
І нашая зямля – не ў акіяне лёд,
Які растане і зьмяшаецца з вадой.
Зямля – ня лёд, і ёй ня быць для нас чужой,
Пакуль тут мова наша родная жыве,
Як і ў людской крыві – спрадвечны шлях людскі,
Дзе Беларусь, як белы карабель, плыве
Праз хвалі дзён і туманоў вякі...
6.II.2009.
|
|
