|
Баляда Ігната Буйніцкага
|
|
22.08.1861 – 22.09.1917
|
Ад роднай вёскі ў Вільню доўгая дарога,
Але дарога гэта – быццам бы да Бога,
І ты па ёй ідзеш з акторамі нясьпешна.
Для вас сур’ёзна ўсё, камусьці гэта сьмешна,
Што мова родная для нас усіх сьвятая
І што нідзе бяз мовы роднай не бывае
Народ народам, бо душа народа – мова...
І ўжо са сцэны роднае жывое слова
Гучыць, нібы званы з высокае званіцы
Штодня зьвіняць аб тым, што толькі чужаніцы
На нашае зямлі нас пазбаўляюць права,
Каб, нібы Бог, былі ў нас гонар, годнасьць, слава...
І ружы падаюць на шлях акторскі ў Вільні,
І ты ідзеш зь сябрамі па дарогах пыльных
Айчыны, і па Пецярбургу, і Варшаве.
Але ня золата і срэбра ў вашай славе,
А наша годнасьць беларуская, якая
І праз стагодзьдзі вынішчэньня не зьнікае.
І верыш ты, што ёй ня зьнікнуць з нас ніколі,
Як камяням і васількам на жытнім полі...
25.VII.2008.
|
|
