|
Баляда Каруся Каганца
|
|
10.02.1868 – 20.05.1918
|
За родную краіну, звычай і мову,
за гонар грудзьдзю ўставайце.
К. Каганец
...І турма на зямлі на бацькоўскай – турма,
І зіма на зямлі на бацькоўскай – зіма.
І ты пішаш пра волю, нібыта гарыш,
І малюеш, нібыта да сонца ляціш
І вяртаесься, сьветлы, назад на ральлю,
Каб шаптаць, як малітву: «Айчыну люблю...»
Хто пачуе цябе – той убачыць вясну,
Як ты бачыш цяпер прад сабою сьцяну,
На якой, як на лёдзе, расколін гальлё
Разрастаецца...
І ўжо ня стане быльлём
Васілёк, што самоціцца ў жыце тваім
Безь цябе, без тваёй маладой грамады,
Для якой родны край – гэта Дом, а ня дым,
Не туман над прасторам балот і вады.
І ты выйдзеш на волю, нібыта згарыш
І нібыта да сонца адзін даляціш,
І ўпадзеш, і падымесься ў вершах сваіх
За Айчыну, якую любіў кожны міг
І за доўгія зімы, дзе сьнег, як патоп,
І за песьні, і плач, за ўтравелы акоп,
Дзе зьмяшалася кроў і сваіх, і чужых...
14.IV.2009.
|
|
