|
Баляда Адама Гурыновіча
|
|
25.01.1869 – 4.02.1894
|
На могілках не адшукаць магілы,
Дый могілак саміх не адшукаць.
Каля дарогі крыж стаяў пахілы,
Няма дарогі, быльнягі шумяць.
А ты ня думаў, што вось гэтак будзе
У краі родным, пра які ты сьніў.
Ды ўсё мяняецца, тым болей людзі,
Калі іх адарваць ад родных ніў,
Ад родных слоў, ад песень і ад казак,
Што зь веку ў век з адной душы ў душу
Ішлі і напаўнялі сьвет наш ласкай,
Як поўніцца рака пасьля дажджу
У час задушлівы жывой вадою.
І ты хацеў, каб родны край заўжды
Быў, як рака, напоўнены жывою
Вадой і каб, нібыта да вады,
Да родных слоў, да песень і да казак
Усе імкнуліся, бо зь імі край,
Няхай праз сотню год, а не адразу,
Усё-ткі ператворыцца ў наш рай,
У беларускі, дзе і твой фальварак
Паўстане з траў, ня згубіцца ў вяках,
Як і твая аб Беларусі мара,
Прыгожая, нібыта ў Вільню шлях...
14.IX.2008.
|
|
