|
Баляда Фердынанда Рушчыца
|
|
10.12.1870 – 30.10.1936
|
Варшаваю і Вільняю паміж
Багданава – нібы на Храме крыж,
Куды вяртацца, на які маліцца.
У лёсных травах сьцежак бліскавіцы,
Зьнікаючы, зьяўляюцца ізноў.
І кветкі ў лузе, як спакою кроў,
Віднеюцца і не даюць спакою.
І ты ідзеш з тутэйшаю душою,
Чужы і свой, да плачу закаханы
У гэты край, што Богам быў абраны,
Але забыты да пары да часу.
І сонцу ранкам не ўзысьці адразу,
Як і табе адразу не прыйсьці
Дамоў, дзе ў клёна залатым лісьці
І золата тваё таксама ёсьць,
Як сьнег і дождж і чорная ральля.
Было ўсё тут, і будзе ўсё пасьля,
Як вернесься, здарожаны, дамоў
Да затравелых на кладах крыжоў,
Дзе ты ляжыш ля жонкі і бацькоў,
Дзе ты мастак і гэты родны сьвет –
Як твой, пакінуты з карцінаю, мальберт...
7.VIII.2006.
|
|
