Баляда Аляксандра Ўласава
|
28.08.1874 – 11.03.1941
|
Ужо далёка Менск, далёка Вільня, А сонца ўсё няма і ўсё няма, І быць ня можа сонца, бо зіма Па-над тваёй дарогаю магільнай Аблокі прымарозіла да зорак І замяла каля дарог крыжы. Старыя вулкі Вільні – гэта ўчора, Учора – гэта радасьць на душы З таго, што на адной канапе сесьці Нам, беларусам, не хапае мейсц. Учора – гэта менскія прадмесьці, Газэты і часопісы, дзе зьмест Наш беларускі і адвечна горкі, І родны, як Вілейскія пагоркі, Дзе вырас ты, каб Беларусь была, Як сонца ёсьць па-над тваёй душою... А сёньня сьнег, як попел ад сьвятла, Ляжыць наўкол спакойна прад табою, Бо што яму, што любіш ты Айчыну І што яе бяда – твая бяда. Жыцьцё людское – вечнасьці хвіліна, Дзе кроў твая жывая – не вада, Што размывае родныя прасторы І новых дзён сьвятую чысьціню, Дзе зьнікне ўсё, як у бязьмежным моры, Але ня зьнікнуць Божаму агню І Беларусі, да якой мы дойдзем Няхай хоць і праз цэлае стагодзьдзе. Цябе ж вязуць, а сонца ўсё няма, І быць ня можа сонца, бо зіма І Менск далёка, і далёка Вільня, І зоркі над дарогаю магільнай, Нібы вугольле, дзе была турма...
24.X.2007.
|
|