|
Баляда Цёткі
|
|
15.07.1876 – 17.02.1916
|
Ратуючы людзей, сябе не ўратавала
Ад тыфусу, нібы ад чорнага агню...
Да хаты сьцежкі злая ноч пазамятала,
І небакрай замецены, што нават дню
Ніяк ня выкаціць з-за гаю сонца-кола,
Каб растапіць хоць на паўдня журбу ў людзей,
Што цешацца яшчэ надзеяй кволай,
Што ачуняеш ты і стане жыць сьвятлей
У родным краі, што даўно аб волі марыць
І чуе скрыпкі беларускай вольны сьпеў,
Дзе сьвеціцца лучынкай маладзік з-за хмары
І вецер адзінокі сьнег страсае з дрэў
Ля хаты, у якой ты сёньня паміраеш
І нараджаесься...
Як з кокана матыль ляціць, –
Душой у неба беларускае ўзьлятаеш
І крыжам застаесься ў Беларусі жыць...
30.IX.2008.
|
|
