|
Баляда Васіля Захаркі
|
|
1.04.1877 – 14.03.1943
|
Стварыць дзяржаву і ня ў ёй пражыць –
Такі ўжо лёс, і гэты лёс ня чорны.
А за вакном у Празе сьнег імжыць,
І гэты сьнег – нібыта попел зорны
Зь нябёс, якія па-над той зямлёй,
Якая засталася ў далячыні,
Але якой павек ня стаць чужой,
Бо гэтая зямля тваёй Айчыны,
Што стане белым Храмам для Эўропы,
Як сотня год пакутна праміне
І зарастуць, як трэшчыны ў сьцяне,
Чарнюткія крывавыя акопы...
І ты задумна праз вакно глядзіш
На Прагу, дзе мяцеліца шугае.
Гародня, Зэльва, Полацак, Нясьвіж
І Беларусь уся, уся сьвятая
Празь сьнег перад табою праплывае
І не зьнікае, бо твая яна,
Як плачу беларускага сьцяна.
11.IX.2008.
|
|
