|
Баляда Янкі Купалы
|
|
7.07.1882 – 28.06.1942
|
...Сябе забыць ці быць забытым?
Сябе забіць ці быць забітым
І ў лесьвічны ляцець пралёт?
Прыступкі чорныя, як лёд,
Як лёс, які нас напаткаў...
Купала падаў і ўставаў,
І заставаўся, як наш сьвет,
Як той адвечны наш партрэт,
Які даўно не беражом,
Не разумеючы – жывём
Мы толькі зь ім, і родны дом
Ня будзе зьнішчаны агнём,
Ні часам, ні якой бядой,
І сум размыецца вадой,
Што зь неба весьняга пральецца,
І ўжо ніхто не пасьмяецца
Над намі і над нашым краем,
Які ў нас быў, які мы маем
І будзем мець, як меў Купала.
Купала ёсьць, і нам нямала,
Каб быць, тутэйшае любіць,
Каб падаць і ўставаць, і жыць,
І заставацца, як наш сьвет,
Як той адвечны наш партрэт,
Які, нібыта Божы Храм,
Што зьвеку не належыць нам...
12.V.2002.
|
|
