|
Баляда Язэпа Лёсіка
|
|
18.11.1883 – 1.04.1940
|
Нявольны зноў. Няма ў цябе краіны,
Бо з воляю краіну адабралі.
І родны край – астрогі і руіны,
Што скрозь травой чужой пазарасталі, –
Далёка, як далёка наша воля,
Якую сьніш ты і жывеш якою...
Чужая мова і чужое поле,
Дзе вецер звар’яцелы прад турмою
Лятае, і табе ў турме здаецца,
Што нават вецер над табой сьмяецца,
Бо ўсё дарэмна. Толькі ж недарэмна
Усё было, і вольным край наш будзе,
Бо ёсьць наш край і ёсьць, і будуць людзі,
Што любяць волю, а яна ўзаемна
Іх любіць, і таму твая краіна
Паўстане, нібы крыж сьвяты, з руінаў,
Бо ты ў ёй жыў, бо ёю жыў і мову
У сэрцы нёс – дзяржаўнасьці аснову, –
Каб кожны дзень, які пасьля пачнецца,
Быў беларускім, нібы беларуса сэрца...
30.IX.2007.
|
|
