|
Баляда Вацлава Ластоўскага
|
|
8.11.1883 – 23.01.1938
|
Дзень адыдзе ў небыцьцё
Па чырвоных кветках сьмерці.
Верыць жа табе ў жыцьцё
І казаць народу: «Верце!»
І на вулках нашай Вільні
Бачыць волю праз гады
І праз турмы, і клады,
Бачыць залаты наш час,
Дзе наш Бог пачуе нас,
Бо сваё мы скажам слова:
«Мы народ, і ў нас ёсьць мова,
Ёсьць адвечная Айчына,
А вакол яе – чужына...»
І ляціць у сэрца куля
Па загаду: «Расстраляць!»
І пакуль яна ляціць
Вечнасьць будзеш ты зьбіраць,
Каб радзіным словам жыць,
Каб ісьці ў сьвітаньне наша
І цяпліць сьвятло для нас.
«Ён – нацдэм!» – бязродны кажа,
«Ён – змагар!» – нам кажа час,
Што пачаўся ў родным краі,
Дзе заўжды чужынцаў зграі,
Дзе заўжды нас вельмі мала.
Толькі годнасьць не прапала!
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Век адыдзе ў небыцьцё,
Ды ня скончыцца жыцьцё.
6.X.1993.
|
|
