Баляда Фларыяна Ждановіча
|
28.10.1884 – 22.10.1937
|
Выходзіш на сцэну, як на эшафот, І роднае слова, як зерне ў ральлю, Ты сееш у сэрцы, каб заўтра народ Сказаў свайму роднаму слову «люблю», Як кажа «люблю» камяням і крыжам, Якія на могілках і ля дарог, Як кажа «люблю» і палям, і лясам, І рэкам, азёрам і небу, дзе Бог Спакойна глядзіць на цябе і твой шлях, Дзе ты ўсё на сцэну выводзіш сяброў І верыш, што будзе, як сьлёзы ў вачах, Тэатр беларускі, бо ў сэрцы любоў Да роднай зямлі аніколі ніхто Ня зьнішчыць, бо гэта – наш лёс. Тэатр беларускі – жывое сьвятло Ад замкаў і храмаў, ад рэк і бяроз, Што ёсьць і век будуць для нас, як былі, І мы беларусы ад роднай зямлі Век не адрачомся – хоць нас расстраляй, Бо тут эшафот наш і вечны наш рай, Ня толькі на сцэне і ў час, як вясна, Але і цяпер, калі куля ляціць... І нельга Айчыну сваю не любіць, Бяз нашай любові загіне яна, І нас без Айчыны праз год, не праз сто Ня ўгледзіць на роднай зямлі аніхто...
2–21.III.2009.
|
|