Баляда Язэпа Драздовіча
|
13.10.1888 – 15.08.1954
|
Па Беларусі ў сьвітцы белай, У пыле зорак і дарог Ідзе, задумны, пасівелы, Вандроўнік – мудрых фарбаў Бог. Чароўны кій вядзе па сьвеце. А родны край як родны дом. – Дзівак! – зь яго сьмяецца вецер. – Усё, што зробіш, – стане тлом! Сядзеў бы дома і партрэты Жанкам вясковым маляваў, Меў торбу б грошай ты за гэта, І не балела б галава За мову мужыкоў тутэйшых. Дзівак! Ты верыш у сусьвет! Хапала ў сьвеце разумнейшых. Ды дзе яны? Усе ў траве. Чужых дзяцей любіць – прыгожа. А дзе свае? Маўчыш, стары? Павалісься – а хто ж паможа Устаць? Загінеш без пары! Ня слухаеш – то не разумна! Хаця ідзі, раз выбраў шлях. Твой шлях зямны – цяжкі і сумны, Твой лёс – як поле ў камянях... А ён, рукой махнуўшы, сьмела Свой кінуў цень на крыж дарог І ў люд пайшоў па Русі Белай, Вястун, паэт, мастацтва Бог.
21.XI.1988.
|
|