|
Баляда вяртаньня Багдановіча
|
|
9.12.1891 – 25.05.1917
|
#1
Далёка-далёка ля Чорнага мора
Душа не знаходзіць спакою зямнога.
І чайкай лятае над сінім прасторам,
І просіць спагады – ня вечнасьці – ў Бога.
Душа на радзіму даўно б паляцела,
Ды кінуць ня можа паэтава цела,
Якое зямлёю ўжо стала сырою,
Даўно адшумеўшы самотнай травою.
Нялёгка знайсьці да магілы сьцяжыну –
Далёка-далёка, як сонца, Айчына,
Дзе разам зьмяшалася шчасьце і гора
І воран крыляе над пыльным прасторам,
А ў пыле сьмяротная дрэмле атрута.
У Храмы заходзіць сучасны Іуда
І моліцца Богу, ня любячы Бога,
І ведаць ня хоча нікога, нікога,
Тым болей паэта, які на чужыне
Быў верным гаротнай, нявольнай Айчыне.
Ды ёсьць яшчэ людзі, што мараць пра волю,
І помняць паэта, ягоную долю,
І хочуць вярнуць на радзіму Максіма
З чужога, далёкага, тлумнага Крыма...
...Душа на радзіму даўно б паляцела,
Ды кінуць ня можа паэтава цела,
Што стала зямлёю
Чужой і маёю...
#2
Максім Багдановіч... Максім,
Самотны, нібы пілігрым,
Які хоць вярнуўся дамоў,
Ды толькі свой дом не знайшоў,
Як нельга магіл адшукаць,
Дзе рыцары нашы ляжаць...
Максім Багдановіч... Максім,
Мы разам з табою ляцім
Да зорак, што сьветла гараць
У небе, куды не глядзяць
Самотныя людзі з вакон,
Счарнелых, нібыта ікон...
Максім Багдановіч... Максім,
Жыцьцё сёньня наша як дым,
Зь якога ня бачна жыцьця,
Нібыта ня бачна лісьця
На дрэвах, што ссохлі вясной,
Калі разьвітацца з табой
Нам дадзена лёсам было...
Але не прапала сьвятло,
Якое ты нам запаліў
На гэтай прыгожай зямлі,
Дзе мы тут спрадвеку былі
І будзем, як гэты прастор,
Як гэта імкненьне да зор...
Максім Багдановіч... Максім...
15.VIII.1991, 25.V.2001.
|
|
