|
Баляда Адама Станкевіча
|
|
6.01.1892 – 29.11.1949
|
Як канваір, мяцеліца зьбівае з ног
І замятае, як агонь, крывавы сьлед.
І чорная тайга з дарогай на той сьвет
Як страшны сон, які прысьніцца толькі мог,
А яваю ня стаць, бо ёсьць над намі Бог,
Як ёсьць заўжды сьвятло ў касьцёле і царкве,
Але сьвятар ідзе – вялікі філянтроп–
Па мёртвае дарозе ў свой апошні шлях,
І сьнег, нібыта крыж бялюткі, на плячах
Ляжыць, і сьнег наўкол, нібы другі патоп,
Дзе белы сьвет з жыцьцём губляецца ў сьнягах
І паўстае, нібыта ўдар кувадлы ў лоб,
Каб раптам не ажыў, хто жыць яшчэ хацеў,
І верыў, і любіў, і спадзяваўся зноў
Вярнуцца ў родны край, дзе сьветла ад дажджоў,
Як ад малітвы...
3.II.2005.
|
|
