Баляда Рыгора Шырмы
|
20.01.1892 – 23.03.1978
|
«Песьня родная – душа народа», – Мовіш, і паўторыць словы Бог. Песьня сьветлая – калі свабода, Песьня чорная – калі астрог. І сьпяваеш ты, аж неба плача Зоркамі, што, падаючы ў ноч, Як у душы, што сьвятла ня бачаць, Асьвятляюць, як глыбіні воч, Нашы беларускія прасторы, Дзе сьляды ўтравелыя вайны, Дзе ў блакітным лёне, як у моры, Бачны астравамі валуны, Да якіх ты хлапчуком прыходзіў, Як да рэшткаў збуранай царквы, Як да песень, што жылі ў народзе І жывуць, пакуль народ жывы. І стаіш ты перад песьняй роднай На каленях. Песьня, быццам Бог, Сьветлая, калі народ свабодны, Чорная, калі жыцьцё – астрог.
2.X.2008.
|
|