|
Баляда Канстанцыі Буйло
|
|
14.01.1893 – 4.06.1986
|
Жыцьцё на чужыне, нібы – у палоне,
Дзе ты прывыкаеш да сонца, якое
Халодна-далёкае, як нежывое,
У воблаках, нібы ў сьнягох, сьветла тоне,
Сьвітае, нібы ва ўспамінах Айчына,
Якую ты любіш, якой ты жывеш.
І сьніцца табе каля хаты рабіна
Зь лістотай счарнелай, як спалены верш,
Якога душа адляцела ў нябёсы
Іскрынкай тваёй адзінокай душы.
І пройдуць дажджы, і мінуцца марозы,
І будуць чарнець на магілах крыжы
Паэтаў, якіх расстралялі за тое,
Што сонца над намі ўсё ж не залатое,
А проста чырвонае, быццам бы кроў...
Пакуль ты жывеш, ты ня прыйдзеш дамоў
У ціхае Вішнева, дзе ўсё сьвятое
І любае, блізкае і дарагое,
А будзеш здалёку глядзець на Айчыну
І сумныя вершы Айчыне пісаць,
І плакаць ты будзеш, як плачуць жанчыны,
Калі ўжо ня могуць нічога сказаць...
25.IX.2007.
|
|
