|
Баляда Андрэя Мрыя
|
|
1.09.1893 – 8.10.1943
|
Ты едзеш на Радзіму паміраць –
Такую радасьць даў табе ГУЛАГ.
Наўкол сьнягі, і, нібы кроў, зара
За цягніком па дрэвах, як гарах,
Цячэ і намывае ў сэрца сум
Па тых часах, калі шчасьлівым быў.
І не хаваеш ад людзей сьлязу,
Нібы жыцьцё, якое ўжо пражыў.
Ты едзеш на Радзіму паміраць.
А на Радзіме трэйці год вайна.
І твой вагон – вялізная труна,
І колы ўсю дарогу грукацяць,
Як малаткі грукочуць па цьвіках.
Тваё жыцьцё губляецца ў сьнягах.
Твая ж душа як рукапісы кніг,
А рукапісы кніг, нібы душа,
Гараць і застаюцца ля жывых,
Як кветкі палявыя ля крыжа,
Дзе ты, забіты нелюдзьмі, ляжыш,
І вецер зь Беларусі твой цалуе крыж...
20.X.2007.
|
|
