Баляда Ігната Дварчаніна
|
08.06.1895 – 08.12.1937
|
Пакуль ёсьць школы – мова не загіне І родны край ня згубіцца ў сьнягах, А будзе незалежнаю краінай, Дзе кожны ўспомніць твой да сонца шлях, Якім ідзеш, настаўнік маладзенькі, І прад сабой далёка бачыш ты Наш сьветлы час, наш Храм, наш дзень вясеньні, Які ад сонца залатога залаты, А не ад гільзаў, што пасьля расстрэлаў Валяюцца ў растоптаных сьнягах, Дзе кроў цячэ з тваіх грудзей нясьмела, І сьлёзы, нібы вершы, у вачах Застылі на хвіліну і расталі, Нібы ўзьляцелі ў неба за душой, Якую расстраляць не расстралялі, Як мове нашай, быць ёй тут жывой У хатах родных, дзе сьмяюцца дзеці, Бо плакаць ім яшчэ прычын няма. Зь нябёсаў зоркі абрывае вецер, І, як пажар, празь Беларусь зіма Паўзе, хаваючы ў сабе былое, Але твой шлях нікому не схаваць, Як зь неба наша сонца веснавое Ніколі і нікому не сарваць.
29.III.2009.
|
|