|
Баляда Адольфа Клімовіча
|
|
20.04.1900 – 24.11.1970
|
Беларусь, твой народ дачакаецца
Залацістага яснага дня...
М. Багдановіч
У Вільні арган у касьцёле іграе,
І музыка, нібы малітва, жывая
У душы людскія плыве, не зьнікае,
Цябе ж ад журботы штодзённай вяртае
У Прагу, дзе ўсе яшчэ ўсё маладыя,
Дзе мары, і справы, і сны залатыя
Аб той Беларусі, якая сьвятая,
Якая дзяцей сваіх аберагае,
Каб сьцежкі былі і гасьцінцы старыя,
Бярозы і замкі, капліцы з крыжамі,
Бо воўк у Піліпаўку нема там вые,
А ўвесну нябёсы бялеюць бусламі...
Арган не сьціхае, з табою ўздыхае...
Зноў камэра сьмертніка – нібы магіла,
Зь якой ты выходзіш сьсівелы, чужая.
Але Беларусь яшчэ за небасхілам,
І ў сэрцы тваім не памерла, і будзе
З табою і ў сьвяты сьвятыя, і ў будзень,
Бо з роду крывіцкага ты – назаўсёды,
Бо рунь зноў праб’ецца з-пад сьнегу і лёду...
Арган не сьціхае, з табою ўзьлятае
Над Вільняй, над тлумнай вялікай краінай,
Дзе ёсьць Беларусь, што сягоньня ня знае,
Якога яна мае слаўнага сына,
Які сёньня зноўку журботны, як тыя
І нашы гэроі, і нашы сьвятыя,
Што верылі: нават калі іх ня будзе,
Ня зьнікне Айчына – ёсьць крыўскія людзі...
Арган не сьціхае, ён душы яднае
Па-над Беларусьсю, што сонца чакае...
9.III.2008.
|
|
