Баляда Кузьмы Чорнага
|
24.06.1900 – 22.11.1944
|
Зноў турэмная камера сьніцца, Як труна, у якой ты жывы. А на вуліцы не навальніца, А вайна каля самай Масквы. І ня можаш ніяк ты прачнуцца, Каб, як кокан матыль пакідае, Так пакінуць турму і вярнуцца У дзяцінства, дзе мрой трапяткая Павуціна плыве над табою І, зьнікаючы ў менскай турме, Рассыпаецца чорнай журбою Па Айчыне, нібы па зіме, У якой ты ня можаш ня ўспомніць Непрыгожыя кветкі крыві І штыкоў зьледзянелыя промні За вакном, дзе шчэ шэпча: «Жыві...» Адзінокая шэрая ліпа. І жывеш ты, і знаеш – ня сьніш Гэты лёс, што табе, як сьнег, выпаў, Дзе ў табе твой хрыбет, нібы крыж...
30.X.2007.
|
|