|
Баляда Міхала Забэйды-Суміцкага
|
|
14.06.1900 – 21.12.1981
|
Сьпяваючы ў Празе, сьпяваў для Айчыны
І ў сэрцы Айчыну, як песьню, бярог.
Журботна шумелі бярозы, рабіны
Над пылам і брукам радзімых дарог,
Якімі табе не прыехаць дахаты,
І ў вочы вяскоўцаў, бы ў вечнасьць, зірнуць,
І ўбачыць народ працавіты й багаты,
Які беларускім у сьвеце завуць
За мову, за годнасьць, за мужнасьць і веліч,
Якія спрадвеку, якія навек.
І страшна, што ў цэрквы сбцяжыны ўтравелі,
Але жыве Бог у душы, бы ў царкве.
І ты зноў сьпяваеш, і чуе Эўропа
І хоча, каб ты беларусам сябе
Больш не называў і пражыў у журбе
На дне залатога ад гільзаў акопа,
Зь якога ня кожны бароніць Айчыну,
Каб сонца было па-над ёй і каб ты
Усё да астатку Айчыне пакінуў
І быў для Айчыны, як кропля вады
Жывой... І ты не адрокся ад долі
Сябе называць беларусам, каб мы
Адвечнае наша імкненьне да волі
Не пазагублялі на сьцежках зімы,
Калі ты пайшоў...
3.VIII.2008.
|
|
