Баляда Пётры Сергіевіча
|
10.07.1900 – 1.11.1984
|
Мастак – нявольнік вечнай прыгажосьці, Якому аж да сьмерці без спачыну Не маляваць партрэты для кагосьці, А ратаваць любімую Айчыну Ад той самоты, што людзям ня сьніцца І не дае табе спакойна жыць, І век табе на родны край маліцца, Які даўно расьпяты на крыжы Дарог Эўропы, па якіх агнёва Хадзілі заваёўнікі ня раз, Ды Беларусь жыве, жыве і мова, Яна, як наша кроў, заўсёды ў нас. І да цябе, да віленскай майстэрні, Прыходзяць, як да Храма, мастакі, І прыгажосьці беларускай зерне Ты ў сэрцы расьсяваеш на вякі, І прыгажосьць у людзях прарастае, Якія любяць не сябе, Айчыну. Айчына непрыгожай не бывае. Яе любіць да сьмерці без спачыну. І ты малюеш, што душа жадае, За што табе ня плацяць ні граша. Малюеш, і душа твая сьпявае, І плача беларуская душа.
4.X.2008.
|
|