|
Баляда Ўладзімера Дубоўкі
|
|
15.07.1900 – 20.03.1976
|
Дваццаць сем гадоў, як груганоў,
Чорна прашумелі праз душу.
Словы на паперы, нібы кроў,
Бы трава вясной пасьля дажджу
На магілах, дзе сябры ляжаць,
На пажарышчах, дзе родны сьвет,
У які штодня ляціць душа
І вяртаецца ў чужы санэт,
Нібы ў клетку, у якой жыцьцё
Існуе настолькі, колькі ты
Любіш гэтай клеткі сьвет сьвяты
Запаўняць душой, як сад лісьцём
Восеньню сьцяжыны запаўняць
Любіць вецер, што заўжды з табой
Пасьмяяцца і пасумаваць
Можа ў волі горкай і чужой,
Вырвацца зь якой няма ўжо сіл,
Бо ў аблоках сонца, як касьцёр
У сьнягах, дзе чорны небасхіл,
Нібы воран, крыльле распасьцёр
І крыляе за табой усьлед
Праз гады, празь вершы, празь любоў,
Праз пажарышчы, дзе родны сьвет,
Дзе шыпшына ў сьнезе, нібы кроў...
1–2.II.2005.
|
|
