Баляда Тодара Кляшторнага
|
11.03.1903 – 30.10.1937
|
Трамваі зноў разбудзяць горад шэры, Засьвецяцца, нібыта ліхтары, Лістотай трапяткою клёны ў скверы, Жаўцюткія і чорныя ўнутры. І ўсё абудзіцца, і дзень пачнецца, І засьмяецца сумнае дзіця, Але тваё не страпянецца сэрца, Бо куля ў ім і ў ім няма жыцьця, Якое ты любіў пад родным небам, Зь якога часта дождж і сьнег ішоў, Ды неба іншага было ня трэба, Бо ў сьвеце лепшых сьнегу і дажджоў Няма, і не было, і больш ня будзе І ў вершах застануцца назаўжды Яны і новы дзень сабой абудзяць, Нібы трамвай, ад сонца залаты, Што празьвініць і зьнікне за дамамі Старымі, як і гэты сьвет стары, І будзе плакаць дзень дажджом-сьлязамі Чарнюткімі і сьветлымі ўнутры.
29.IX.2008.
|
|