|
Баляда Паўлюка Шукайлы
|
|
31.12.1904 – 14.04.1939
|
На Беларусі вада з крыві,
палеткі з курганоў і крыжоў.
П. Шукайла
Ні надзейных сяброў, ні гасьціннае хаты
У цябе больш у роднай краіне няма.
Ты адзін, як сабака, што ў поле прагнаты,
Дзе на гурбах счарнелых царуе зіма.
І глядзіш ты на сьвет не вачмі, а сьлязамі,
І ня можаш ніяк ты цяпер зразумець,
Што зрабілася гэта сягоньня з людзямі
І чаму паўкраіны сядзіць у турме.
А было ж – у бабровай баярскае шапцы
І з гадзіньнікам, нібы агонь, залатым
Ты хадзіў, і зайздросьцілі ўсе падшыванцы
І лавілі мядовы паэзіі дым,
У якім ты сам жыў, як матыль жыве ў кветцы,
Што ляжыць на магільнай халоднай пліце...
Сьнег вадой са страхі, нібы волава, льецца,
Ледзяшом красавіцкім спакойна расьце
І становіцца куляй, што трапіць у сэрца,
Каб ты больш не хаваўся, каб болей ня жыў
На зямлі, дзе вада з чалавечай крыві,
А палеткі наўкол – курганы і крыжы...
29.X.2007.
|
|
