|
Баляда Стэфаніі Станюты
|
|
13.05.1905 – 6.11.2000
|
Жыцьцё і сцэна, сцэна і жыцьцё
Зьядналіся, як рэкі ў акіяне,
У сэрцы, што праменіць пачуцьцём
Любові да зямлі, што нам ня стане
Чужой ніколі, бо ў ёй наша кроў
І нашы косьці ў ёй ляжаць таксама.
Выходзіш ты на сцэну, каб ізноў
Тэатр нам стаўся беларускім Храмам,
Дзе з намі слова роднае жыве
І не зьнікае, як зьнікалі Храмы
Разбураныя ў чорнае траве,
І вырасталі на іх мейсцы крамы.
І плачаш ты, і сьлёзы, як агонь,
Нам нашую Айчыну асьвятляюць,
Дзе сцэна, нібы Божая далонь,
Дзе ўсе на ёй жывуць і паміраюць.
24.X.2008.
|
|
