|
Баляда Сяргея Новіка-Пяюна
|
|
27.08.1906 – 26.08.1994
|
У небе Айчыны чарнюткія краты,
І чэрап у небе – ня сонца – плыве.
Пры новай уладзе ты зноў вінаваты,
Што ты беларусам зьявіўся на сьвет.
І гоняць ізноўку цябе да магілы,
І дротам калючым прыгожыцца шлях.
І воранаў чорных чарнюткія крылы,
І белыя крылы анёлаў, і жах
Над шляхам тваім, над людской непакорай.
І будзяцца песьні пад звон кайданоў,
І будзяцца сілы, каб выжыць у горы,
Вярнуцца і ў гора патрапіць ізноў.
Навокал чарнеюць крывёю курганьні,
І вёскі пустыя, і выюць ваўкі.
Ты помніш апошняе з маці спатканьне,
І спадчыну дзеляць штодня чужакі.
І колюць штыкамі па-рабску у сьпіну
Служакі, што вераць у сьветлы прасьцяг
І ў зорнае заўтра турэмнай Айчыны
І крочаць па братняй крыві і касьцях.
Цяжэюць ватоўкі, зьвярэюць сабакі,
І холад, і голад зьбівае ўсіх з ног.
Сьмяротнікаў новых чакаюць баракі,
І ямы чакаюць – ля чорных дарог,
І працу чакаюць культурныя каты...
Душа паўтарае: «Айчына жыве!»
А ў небе Айчыны турэмныя краты,
І чэрап у небе – ня сонца – плыве.
21.VIII.1990, 26.VIII.1994.
|
|
