|
Баляда Заіра Азгура
|
|
15.01.1908 – 18.02.1995
|
Камень халодны, нібы вечны лёд,
Але ў тваіх руках ён ажывае,
Цяплеючы, сьвятлеючы, як мёд
У кветках тых, куды пчала лятае.
І ад цябе жыцьцё ў камень ідзе,
Нібы ад сонца ў белы сьвет праменьне.
І ўжо выходзяць постаці людзей
З тых камянёў, якія ўжо каменьнем
Ня будуць болей на зямлі, якая
І для цябе, як і для ўсіх, сьвятая,
Бо гэта беларуская зямля,
Якая поіць чысьцінёй крыніцаў
І любіць у нябёсах жураўля
Ня менш, чым у руках сваіх сініцу.
І ты сядзіш сярод скульптур, як Бог,
Які стаміўся ад стварэньня сьвету,
Але які стварыць усё-ткі змог
Зямлю, людзей і пчол для кветак...
25.X.2008.
|
|
