|
Баляда Яўгеніі Пфляўмбаўм
|
|
1.11.1908 – 13.01.1996
|
За мужам у Сібір... А для чаго? Ці трэба?
Пытаньні, нібы сьнег, ля сэрца растаюць.
А над табою чорнае, як воран, неба,
І ўдзень, і ўночы сумна плачуць і пяюць
Ваўкі і людзі, і таму навошта вершы
Пра родны край, якога ў нас амаль няма,
Але ўсё ж да яго празь вершы ўсё ідзеш ты
І прыйдзеш, бо задушыцца крывёй зіма...
І будзеш з мужам ты, нібыта за сьцяною
Схаваная, хаваючы ў сваёй душы
Жаданьне грэшнае: ня толькі быць жаною,
А быць паэткаю, расьпятай на крыжы
Паэзіі, якая вечнасьць не шукае,
Ды застаецца вечнаю, як гэты сьвет,
Дзе, нават паміраючы, не памірае –
Пакутуе ў сваёй паэзіі паэт...
І пішаш верш, хаваючы, як грэх, ад мужа,
Пра родны край, які ў нас ёсьць, дзе ты жывеш,
І белая папера прад табой, як сьцюжа,
І пралятае празь яе, як куля, верш...
28.VI.2008.
|
|
