|
Баляда Міхася Багуна
|
|
8.11.1908 – 17.02.1938
|
...Ты прыпомніў дарогі Айчыны
І ня ўспомніў дарогі другой,
Ля якой бы бярозы й рабіны
Так цьвілі невыказнай журбой.
Можа, зналі яны, што дадому
Ты ніколі ня вернесься ўжо
І ня скажаш «кахаю» нікому,
І «абрыдла» для жніўных дажджоў
Ты ня скажаш, бо тут, у Сібіры,
Беларускасьць тваю і цябе
Сьцерагуць, як агонь, канваіры
І сьмяюцца тут з тых, хто ў журбе
Па дарогах далёкай Айчыны,
Для якой ты сябе аддаваў,
Каб шумелі бярозы й рабіны
Весялей, каб ня лезла трава
На забытыя людствам магілы,
І каб роднае слова жыло,
І бусловы бялюткія крылы
Нам прыносілі ўвесну цяпло...
У сьнягох патанае чужына,
Разрываецца сэрца ў грудзёх,
І крывёю на сьнезе рабіна
Чырванее, зьнікае ў снягох...
Ды ня зьнікне ніколі Айчына
Ні ў сібірскіх сьнягох, ні ў вякох...
21.IX.2008.
|
|
