|
Баляда Пятра Бітэля
|
|
19.06.1912 – 18.10.1991
|
На мяшках з-пад цэменту
Ты зялёнкаю пішаш, і ноч
Прад табой, як жалобная стужка,
Што да Божых прыкладзена воч,
Каб ня бачыць пакут чалавечых
На чужой і нябоскай зямлі,
Дзе ты ў словах, бы ў сховах у вечных,
Захаваеш зямлю, дзе жылі
І жывуць беларусы і волю
І ня любяць, і любяць, але ж
Не заменяць яе аніколі
На чужога ўладарства бязьмеж.
Сам Міцкевіч з табою гаворыць
І дыктуе, дыктуе табе
Сваіх твораў бяздоннае мора,
Каб і ты не памёр у журбе,
А вярнуўся ў Айчыну, дадому,
І праклёнаў ня слаў анікому,
І ў сьлязіне, нібыта ў расе,
І ў расінцы, нібыта ў сьлязе,
Бачыў ты цэлы сьвет, дзе Айчына,
Як ля сьцежкі вясною каліна –
Хто ні пойдзе – ламаюць усе...
11.X.2007.
|
|
