|
Баляда Аркадзя Куляшова
|
|
6.02.1914 – 4.02.1978
|
«Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая...» –
Складаўся верш і плакала твая душа,
Бо бачыла, як наша мова дагарае
На ўсходзе зор чырвоных, што заміж крыжа,
Які ўтапталі людзі ў гразь, сарваўшы з Храма,
І ў стайню Храм ператварылі, дзе б і ты
Не беларусам быў, а – беларускім хамам,
Якому родны край, як ля карчмы кусты....
А час ляціць, ляціць, нібыта воран чорны.
І кожны хоча жыць, а не ў зямлі ляжаць
Удзень пад небам сонечным, а ўночы – зорным.
Ты пішаш вершы, бо ня можаш не пісаць
На мове продкаў, што зьнішчаецца, зьнікае,
Але жыве, бо сёньня пішаш ты на ёй.
І cотня пройдзе год, і нехта ж прачытае
Твой верш, нібы глыне глыток вады жывой:
«Хай ісьціны старэюць з году ў год,
Хай сэрца разрывае гук жалезны,
А ты за ўсё ў адказе, мой балесны,
За мову, за дзяржаву, за народ!»
І ўбачыць ён, як сонца сумна дагарае
На захадзе, і праз стагодзьдзе за табой:
«Жыві, абуджаная ў сэрцы, дарагая...»
Паўторыць ціха і сьлязу змахне рукой...
8.II.2009.
|
|
