Баляда Ўладзіслава Чарняўскага
|
14.01.1916 – 22.12.2001
|
...І прыйшоў ён да нас, нібы слова жывое Апусьцілася зь неба на нашу зямлю, Дзе адвеку ў пашане сваё і чужое, Дзе прад сьветам баімся сказаць мы «люблю» Шчодрым нівам, якія паліты крывёю Нашых продкаў, што верылі ў лепшы прасьцяг, Ветлым хатам, напоўненым век цеплынёю, Сьціплым людзям, што горбяцца зранку ў палях... Ён прыйшоў, як прыходзяць вясна і сьвітаньне, Хоць ня кожны вясну і сьвітаньне чакаў, Хоць ня кожны пранікся ягоным літаньнем, Толькі ён не адрокся таго, што абраў, І ў мястэчку ў касьцёле, гаворачы з Богам, Верыў ён, што надыдзе той радасны час, – Прывядзе нас у Храм беларускі дарога, Ды шкада, што тады ўжо ня будзе тут нас... І пайшоў ён ад нас, нібы слова жывое, І прайшоў ён праз нас, як сьвятло з абразоў, Каб мілей нам зрабілася наша, сьвятое, Каб мы ўспомнілі шлях да забытых крыжоў...
12.III.2002.
|
|