|
Баляда Івана Козела
|
|
21.05.1928 – 30.01.1970
|
У кожным родным слове прыгажосьць і сіла,
І ў кожным слове кветка-папараць цьвіце.
І нельга жыць самотна і зусім бяскрыла,
Нібыта ў садзе маладым, сярод дзяцей
Цікаўных і наіўных, для якіх Айчына
Яшчэ пакуль ня стала вечнай і сьвятой,
Як для цябе, якому слова нібы гліна,
Зь якой ствараеш сьвет асьветлены сьлязой
Людской і ўсьмешкай беларускай шчырай, ветлай...
І ты глядзіш спакойна ў вочы дзетвары,
Нібы ў люстэрка, бо ў душы сьвяточна й сьветла
Ад студзеньскага сьнегу на тваім двары,
Што хутка замяце і за табой дарогу,
Якую ты, як толькі мог прайсьці, прайшоў,
Каб заўтра расказаць пра беларусаў Богу,
Пра кветку-папараць і пра сваю любоў
Да родных ніў, да слова, што прыйшло ад маці,
Ад тых людзей, якія за бацькоўскі кут
Загінулі, каб, нібы папараць, мы шчасьце
Знайшлі ў Айчыне і сказалі: «Шчасьце тут!»
13.XII.2008.
|
|
