Баляда Ўладзімера Караткевіча
|
26.11.1930 – 25.07.1984
|
Ён паехаў на Прыпяць памерці. Там у чоўне, як ліст у канверце, Што напісаны Богам для Бога, Ён па Прыпяці плыў, як па Леце, І была яго боскай дарога. Трапятаў за ім восеньскі вецер, Нібы сьцяг, што над вежай узьняты, Нібы дым, што над комінам хаты, Дзе ніхто ўжо даўно не бывае, Куды сьмерць нават не зазірае. Човен плыў, і глядзелі ўсьлед людзі, І зьнікалі, як крыгі вясною, А ён быў, а ён ёсьць, а ён будзе, Быццам неба над белай зямлёю, Дзе ёсьць Прыпяць, дзе можна памерці, Каб у чоўне, як ліст у канверце, Што напісаны Богам для Бога, Плыць спакойна і думаць пра многа, Пра цябе і мяне маладога, Што гаворыць, што можа памерці, Быццам бы малако з вуснаў сьцерці, І памерці ў любую хвіліну, Не па п'янцы, за маці-Айчыну... Ён паехаў на Прыпяць, каб жыць, Каб мяне з табой не разьлюбіць, Быццам неба над белай зямлёю, Быццам сьцяг па-над вежай старою...
10.I.2002.
|
|