|
Баляда Гая дэ Пікарда
|
|
20.07.1931 – 21.04.2007
|
Туманны Лёндан, як каменны човен шэры,
Плыве праз акіян і празь вякі плыве.
І нехта ў сонцы бачыць залатыя дзьверы,
А ты – крыжы, што на касьцёле і царкве
У Беларусі, для якой ты станеш родным
Праз мову і праз музыку дарог.
Калі ў людзей ёсьць Бог – тады народ свабодны,
Калі народ свабодны – ёсьць у сэрцах Бог.
І ты пра Беларусь расказваеш ангельцам
І беларусам адкрываеш Беларусь,
Якая ў нашых продкаў начавала ў сэрцах,
Чакаючы стагодзьдзямі сваю зару,
Зь якой узыдзе нашай Беларусі сонца,
Дзе будзе крыж касьцельны і – царкоўны крыж,
Як два анёльскія крылы, якім бясконца
Над намі быць. І ты, замоўкшы, не маўчыш
У сэрцах тых, што разбураюць сёньня сьцены
Паміж народамі, дзе ты ня быў чужым.
І ты ў касьцёл Сьвятых Сымона і Алены
Прыйшоў і прахам назаўжды застаўся ў ім,
Каб Беларусь была, нібыта човен белы,
Які праз мора траў і празь вякі плыве,
Дзе нехта ў сонцы бачыць да багацьцяў дзьверы,
А ты – крыжы, што на касьцёле і царкве.
18.XI.2008.
|
|
